Een schilder is een schilder. Toch?
Volgens het functieprofiel wel.
Een schilder verft deuren, kozijnen, muren. Binnen of buiten. Werkt netjes. Zorgt dat alles strak en dekkend is. geen geklieder. Nette afwerking. Maar wat als die schilder liever en net zo goed de Sixtijnse Kapel had geschilderd?
Wat als je iemand voor je hebt die méér doet dan verf op een muur smeren? Iemand die ruimte ziet, gevoel meebrengt. Die niet alleen werkt met een roller of kwass, maar met verbeelding. Met bezieling. Nog steeds een schilder. Volgens het functieprofiel, ja. Maar geen functieprofiel ter wereld vangt wat diegene werkelijk toevoegt.
Hier wringt het! Functieprofielen zijn ontworpen om duidelijkheid te scheppen. Maar ze versimpelen, reduceren, beperken. Ze zetten mensen vast in hokjes, vaak nog voordat ze begonnen zijn. En zo worden unieke talenten over het hoofd gezien, simpelweg omdat ze buiten de lijntjes kleuren van wat “gezocht” wordt.
Hoeveel Michelangelo’s laten we lopen omdat ze “niet aan het profiel voldoen”? Hoeveel creatievelingen, verbinders, vernieuwers, dromers, denkers, makers worden teruggebracht tot een lijstje met bullets?
Een functieprofiel vertelt je wat iemand moet doen. Niet wat iemand kan zijn. Het beschrijft het minimum, niet het potentieel. En daarmee missen we iets fundamenteels: het verschil tussen ‘iemand die werk doet’ en ‘iemand die waarde toevoegt’.
De een schildert een strak wit wandje.
De ander de Sixtijnse Kapel.
Misschien is het tijd dat we iets minder naar profielen kijken.
En iets meer naar mensen.
Geef een reactie